Profil użytkownika Inx

Ocenianie adaptacji filmowej zawsze jest dla mnie problematyczne. Właściwie dla takich pozycji powinny być dwie rubryki oceny - jedna za oddanie sensu oraz atmosfery literatury, na której się opiera, druga - za film jako dzieło całościowe, samoistne.

Nie czytałam powieści Georgesa Simenona, więc nie potrafię określić, na ile ekranizacja "Wdowy" jest wierna swemu literackiemu pierwowzorowi. Co do samego filmu - od pierwszych chwil urzekło mnie miejsce, w którym został nakręcony, sielskie krajobrazy, świetnie oddany klimat zapyziałej, europejskiej wsi z okresu przedwojnia z jej obłudną, prowincjonalną moralnością, pod którą kryje się patologia, zaciekłość i zawiść. Również gra aktorska jest na dobrym poziomie.

Myślę, że przede wszystkim jest to opowieść o samotności i pragnieniu bliskości drugiego człowieka. W filmie ukazane zostały różne oblicza samotności i odmienne sposoby przeżywania jej oraz odreagowywania jej, reprezentowane przez poszczególnych bohaterów.

Dobrze znana bajka o księżniczce, która pragnie choć na chwilę porzucić okowy swej pozycji społecznej i zasmakować zwyczajnego życia. Jest i książę, który za sprawą miłości przechodzi wewnętrzną przemianę. Lekka i przyjemna opowiastka. Można odnieść wrażenie, że głównym jej celem jest umożliwienie widzowi podziwiania urody i wdzięku Audrey. Czego może nas nauczyć? Aby cieszyć się z drobnych, codziennych przyjemności, a także z własnego położenia życiowego, które dla nas powszechne i często niedoskonałe, dla kogoś może być spełnieniem marzeń. Z kolei czyjeś życie, choć wydaje się usłane klejnotami, pełne jest nieznanych nam rozterek.
Trudno pogodzić się ze zmianą fryzury bohaterki. Ech, moda.